Παραγωγή τσίπουρου...

ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΑΝΑ ΦΕΤΟΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Κ Ο ΚΑΖΑΝΑΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΑΝ ΛΕΣ Κ ΗΡΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ... ΤΗ ΣΟΥΜΑ ΤΗ ΒΓΑΖΟΥΜΕ 17 ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΗ ΣΟΥΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΝ ΤΟΣΟ ΒΑΡΙΕΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΠΟΥ Η ΣΟΥΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΑ ΝΕΡΟ ΜΕ ΒΟΥΡΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΝΕΡΟ Ο ΚΑΖΑΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ Η ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΠΕΔΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΝΕΡΟ Κ ΑΛΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΘΑΛΑΣΣΑ... ΤΟ ΓΑΛΙΚΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΤΓΝΩΜΗ ΔΕ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΛΕΝΕ. ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΟΦΙΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΞΙΑ www.lefasagri.com/el/proionta/dyxtia-plastika/varelia-doxeia-deksamenes/doxeia-bitonia/kofini-detail.html . ΒΡΗΚΑ ΜΙΑ ΦΩΤΟ Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΙΟΣΕΛΙΔΑ . ΧΡΗΣΤΟ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ 15 ΚΙΛΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΚΙ 2,5 ΛΙΤΡΑ 40 ΒΑΘΜΩΝ ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΟΣ ΜΟΝΟ Η ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΟΥΜΑ 2,5 ΛΙΤΡΑ? ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΥΝΕΙΡΜΟ ΤΟΥ ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ ΣΤΑ ΚΙΛΑ ΠΟΥ ΒΑΖΩ ΣΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΛΟΓΟ ΜΟΥΣΤΟ ΣΤΟΝ ΑΝΑΛΟΓΟ ΒΑΘΜΟ ΜΠΟΜΕ ΜΟΥ ΒΓΑΖΕΙ 35 ΚΙΛΑ ΕΝΩ ΕΓΩ ΠΑΙΡΝΩ 45+ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΝΝΟΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΛΑΣΜΑ... ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟΔΙΑΒΑΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ.

Φίλε tsamtsailos,
Ο Τσακίρης, όταν λέει τσίπουρο εννοεί το τελικό προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση και όχι τη σούμα. Δηλαδή μόνο καρδιά, διαχωρισμένο από κεφαλές και ουρές και μάλιστα "σπασμένο", αραιωμένο δηλαδή με νερό (όχι βρύσης για να μην έχουμε το χλώριο). Απ' όσο θυμάμαι ο Τσακίρης το τελικό προϊόν το θεωρεί 40 οινοπνευματικών βαθμών (40% σε οινόπνευμα κατ' όγκο) δηλαδή περίπου 16,5-17 γράδα.
Αυτό που περιγράφει ο Τσακίρης και αυτό που κάνουμε πολλοί από εμάς, αλλά και αυτό που έχουν περιγράψει κατά καιρούς άλλα παιδιά π.χ. ο Λευτέρης ο Paksimadis, είναι το εξής:
1)Εάν πρόκειται να βράσεις μια κι έξω τότε:
-το πρώτο 1% περίπου του όγκου του καζανιού σου θα το αφαιρέσεις (κεφαλή). Εάν βράζεις σε καζάνι χωρητικότητας 130 λίτρων θα αφαιρέσεις το πρώτο 1-1,5 λίτρο
-θα κόψεις την απόσταξη στα 18 γράδα άντε βαριά βαριά στα 17. Αυτό θα είναι η καρδιά σου.
-Τα υπόλοιπα αποτελούν ουρές και τα διαχωρίζεις. Εάν η ποσότητα που πρόκειται να αποστάξεις είναι μεγάλη, δηλαδή εάν πρόκειται να κάνεις περισσότερες από μια καζανιές τότε τις κεφαλοουρές από τα πρώτα καζάνια μπορείς να τις ρίχνεις στα επόμενα.
2)Εάν πρόκειται να διπλοβράσεις τότε στις πρώτες αποστάξεις δεν διαχωρίζεις κεφαλοουρές παίρνεις δηλαδή το σύνολο του αποστάγματος (σούμα). Στη μετάβραση όμως (όταν ξανααποστάξεις τη σούμα δηλαδή) τότε διαχωρίζεις κεφαλές και ουρές και κρατάς μόνο την καρδιά. Τα κλάσματα είναι όπως και παραπάνω.
Για να επανέλθω στο ερώτημά σου εμπειρικά έχω διαπιστώσει ότι ο βαθμός απόδοσης της όλης διεργασίας κυμαίνεται από 15-20%.
Προσωπικά, βράζοντας ζυμωμένο γλεύκος 12,5-13% έχω πετύχει απόδοση 16-17% σε διπλοβρασμένο σπασμένο με νερό τσίπουρο 20-21 γράδων. Την πρώτη απόσταξη τη σταματάω στα 16 γράδα (τη σούμα μου δηλαδή) ενώ τη δεύτερη απόσταξη την σταματάω στα 18 γράδα (παίρνω και τα 19 και όταν αρχίσει να τρέχει στα 18 την κόβω. Από τα 18 παίρνω ελάχιστη ποσότητα). Με αυτόν τον τρόπο παίρνω διπλοβρασμένη καρδιά 24-26 γράδων την οποία σπάω με εμφιαλωμένο νερό.
Τέλος μία γενική συμβουλή: τα διάφορα νούμερα είναι ενδεικτικά και σου δίνουν μία τάξη μεγέθους. Το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνεις είναι να διαχωρίζεις κεφαλές από ουρές στο τσίπουρο που θα πάει για κατανάλωση. Κι αυτό πρέπει να το πεις και σε άλλους φίλους σου, συγγενείς, γείτονες, χωριανούς κλπ. Και να τους λες ότι αυτό δεν το λες εσύ, αλλά καθηγητές πανεπιστημίου, επιστήμονες, άνθρωποι που κάτι παραπάνω γνωρίζουνε. Τέλος να σου πω ότι στα μέρη μας (Κεντρική Μακεδονία) το διαχωρισμό κεφαλοουρών τον εφαρμόζανε οι παλιοί και πριν βγάλει ο Τσακίρης βιβλίο. Και βέβαια αυτό γινότανε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας αφού είναι γνωστό ότι το πρωτοράκι (κεφαλή) το χρησιμοποιούσανε για εντριβές σε κρυολογήματα ανά την Ελλάδα. Τώρα εκεί εάν οι καζανάδες πρώτη φορά ακούνε τη λέξη πρωτοράκι τι να πω... Δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Christos XM

Φίλε Χρήστο Καλημέρα,

Αφού το πήρες πάνω σου το θέμα και μας δίνεις αυτή την πολύ ωραία, απλή και ξεκάθαρη περιγραφή, αν μπορείς να μας δώσεις την γνώμη σου και σε 2 επιπλέον (ίσως δευτερεύουσες) διευκρινήσεις, πιστεύω ότι το θέμα είναι πλήρες.

1. - Δεν θα ήταν ακόμα καλύτερα - στην περίπτωση που πάμε σε δεύτερη απόσταξη - αν απορρίπταμε τελείως τις κεφαλουρές, αντί να τις ξαναποστάζουμε ;

2. - Όταν πάμε σε δεύτερη απόσταξη - και με την προϋπόθεση ότι η πρώτη απόσταξη, δεν έχει "θέματα", που θα πρέπει να διορθωθούν (άσχημες μυρωδιές, κλπ) - δεν χάνουμε κάτι και από τα επιθυμητά αρώματα (ενός υγιούς σταφυλιού) ;
[/b]
Μήπως, αν δεν έχουμε "θέματα" προς διόρθωση, είναι καλύτερα να επικεντρωνόμαστε σε μία και μοναδική, καλή και επιμελημένη απόσταξη ;

Όσο για την γνώση των παλιών, βεβαίως και υπήρχε, στις περιοχές που η απόσταξη, αλλά και η κατανάλωση, ήταν αυτό που λέμε μέρος του τρόπο ζωής τους, αφού το τσίπουρο του κάθε σπιτιού - σαν βασικό κέρασμα, σε φίλους ή ξένους, σε χαρές ή λύπες - αναδείκνυε κάποιο από το κύρος του νοικοκύρη.

Στην "τσιπρομάνα" Ήπειρο (η οποία από ότι φαίνεται, θα βγάλει και πρωθυπουργό με αυτό το όνομα), η διαδικασία όπως την θυμάμαι από παιδί ήταν η εξής :

Στρωτή φωτιά, να μην αρπάξει (να μην κολλήσει) το καζάνι και να μην "ξεράσει" ο λουλάς (τα παλιά τα καζάνια ήταν τα περισσότερα - αν όχι όλα - με λουλά, αργότερα έγιναν με τόξο).

Κρύο νερό συνέχεια στον ψυκτήρα και συνέχεια βούταγαν μια πατσαβούρα στο κρύο νερό και την έριχναν πάνω στο καπάκι, για "να κρατάει" (συγκρατεί) τον "άμπρα" (τον ατμό) και να βγαίνει το τσίπρο κρύο και "κλωστή" (με σταθερή και χαμηλή ροή, σαν κλωστή).

Το πρώτο / πρωτοράκι (κεφαλή) δεν πίνετε, είναι δηλητήριο, μόνο για τρίψιμο.

Μην τραβάτε "αποράκια" (ουρές) και το χαλάτε.
(για τα "αποράκια", υπάρχει και η απαξιωτική έκφραση "σιαμούτα", η οποία δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει (στα αραβικά υπάρχει η κοντινή λέξη "σιαρμούτα", που σημαίνει πουτ@ν@).
Δηλαδή εμπειρικά (και αργότερα και με την χρήση γραδόμετρου) σταματάγανε να παίρνουν το απόσταγμα, από ένα σημείο και μετά.
Κάποιοι το μαζεύανε και το έριχναν στην επόμενη καζανιά και κάποιοι σταματάγανε εκεί την απόσταξη.

Το φέρνανε "στα γράδα του" με τρεχούμενο νερό.

Αν η πρώτη απόσταξη έβγαζε καλό και "νόστιμο πράμα", δεν το πήγαιναν σε δεύτερη απόσταξη, για να "μην το χαλάσουν".

Αν η πρώτη απόσταξη δεν ήταν "και τόσο σόι", το αραίωναν με νερό (για να "μην σκάσει το καζάνι") και το ξαναβγάζανε.

Κατά την διάρκεια της απόσταξης, δε πολυπίνανε, από το φρέσκο, πέρα από το απαραίτητο για την γευσιγνωσία, ο παππούς μου δεν έπινε ούτε γουλιά (το έβαζε στο στόμα, το γυρόφερνε και το έφτυνε).

Γενικά δεν το έπιναν πολύ φρέσκο, το αφήνανε κανένα μήνα, να κάτσει λίγο να "αργάσει" (να ξεκουραστεί, να δέσει).

Αν για κάποιο λόγο, το τσίπουρο μιας χρονιάς δεν μπορούσε να βγει όπως πρέπει, μπορεί να το κρατάγανε και να το ρίχνανε (ανακατεύανε) στις αποστάξεις της επόμενης χρονιάς και να παίρνανε τσίπουρο για την χρονιά, από κάποιον άλλο νοικοκύρη.

Οι αποφάσεις, για το που κόβετε (σταματάει) το τράβηγμα (συλλογή αποστάγματος) ή η καζανιά, αν θα πρέπει να το ξαναβγάλουν (επαναπόσταξη), στα πόσα γράδα να το φέρουν, κλπ, παίρνονταν πάντα και με δεύτερη γνώμη και με την τελική "έγκριση" εμπειρότερων και γεροντότερων.

Βέβαια υπήρχαν και αυτοί, για τους οποίους - λέγανε κάπως υποτιμητικά - ότι "το τραβάνε" για πούλημα και για τα μαγαζιά, υπονοώντας ότι βγάζουν ένα υποδεέστερο απόσταγμα.

Επίσης υπήρχαν και τα καλά μαγαζιά (και τα ξεχώριζε ο κόσμος) που έπαιρναν από νοικοκυραίους ή έβγαζαν μόνοι τους.

Στην μικροκοινωνία, που γνωρίζονταν οι άνθρωποι, το κύρος ενός μαγαζιού κρίνονταν πολύ σοβαρά από την ποιότητα του τσίπουρου και την προέλευσή του.

Η προσθήκη γλυκάνισου, ήταν άγνωστη και (παραμένει) αδιανόητη, η δε πληροφορία ότι αλλού βάζουν και γλυκάνισο, αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, δηλαδή ότι αυτό μπορεί να γίνεται για να "σκεπάσουν" κάποια ελαττώματα, ενός δεύτερης κατηγορίας αποστάγματος .

μετά από αυτά τα δύο τελευταία ποστ, νομίζω συνοψίστηκε οτιδήποτε μπορούσε να ειπωθεί εδωμέσα.
Respect.

1. - Δεν θα ήταν ακόμα καλύτερα - στην περίπτωση που πάμε σε δεύτερη απόσταξη - αν απορρίπταμε τελείως τις κεφαλουρές, αντί να τις ξαναποστάζουμε ;

Προωπικά τις ξανααποστάζω. Την ουρά όμως, όπως είπα, την κονταίνω πολύ στην πρώτη απόσταξη. Το κρίσιμο είναι ο διαχωρισμός στη δεύτερη απόσταξη.

2. - Όταν πάμε σε δεύτερη απόσταξη - και με την προϋπόθεση ότι η πρώτη απόσταξη, δεν έχει "θέματα", που θα πρέπει να διορθωθούν (άσχημες μυρωδιές, κλπ) - δεν χάνουμε κάτι και από τα επιθυμητά αρώματα (ενός υγιούς σταφυλιού) ;

Θεωρητικά με τη δεύτερη απόσταξη επιτυγχάνεις ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση αρωμάτων. Καθώς κι αυτά ως πτητικά συστατικά τα παίρνεις ξανά. Στην πράξη, επειδή εγώ αποστάζω με γλυκάνισο, δεν μπορώ να στο επιβεβαιώσω. Η θεωρία είναι πάντως υπέρ της δεύτερης απόσταξης. Μετά, στην τρίτη, τέταρτη κλπ. αρχίζει και κυριαρχεί η αιθανόλη (το οινόπνευμα). Μού έδωσε να δοκιμάσω γράπα ο Αλέξανδρος Καραπουλιτίδης, που τη βράσανε μαζί με τον Σωκράτη. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Μύριζε σταφύλι. Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως αν ήταν διπλοβρασμένη ή μια κι έξω. Ό,τι κι αν ήταν πάντως ήταν καταπληκτική και σα γεύση και σαν αρώματα.

Η προσθήκη γλυκάνισου, ήταν άγνωστη και (παραμένει) αδιανόητη, η δε πληροφορία ότι αλλού βάζουν και γλυκάνισο, αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, δηλαδή ότι αυτό μπορεί να γίνεται για να "σκεπάσουν" κάποια ελαττώματα, ενός δεύτερης κατηγορίας αποστάγματος .

Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι υποκειμενικό και σχετίζεται με τα γευστικά πρότυπα του καθένα. Εγώ είμαι οπαδός της θεωρίας ότι η γεύση είναι βασικά μνήμη και σαν τέτοια σχετίζεται και με τη συλλογική μνήμη. Έτσι, σε όλα αυτά δεν μπαίνω όπως μπαίνω στο εργαστήριο, δηλ. σε ένα αποστειρωμένο και απομονωμένο περιβάλλον όπου προσπαθώ να αποδείξω ή να απορρίψω μια θεωρητική σύλληψη. Όταν θα πιω τσίπουρο, θα το κάνω επειδή με ευχαριστεί για τον εξής επιπλέον λόγο: ότι με ταξιδεύει σε μνήμες, θύμησες, λόγια, παραστάσεις και πρόσωπα παρελθόντων ετών. Βιώματα δηλαδή που έρχονται στην επιφάνεια με μία γουλιά και μια απλή όσφρηση. Το δαχτυλίδι, ας πούμε, στο ποτήρι θέλω να το βλέπω όχι γιατί το θεωρώ επιστημονική απόδειξη της καλής ποιότητας του τσίπουρου, αλλά επειδή έτσι θυμάμαι τα ρακοπότηρα στο τραπέζι του σπιτιού μας, όταν οι μεγάλοι πίνανε το τσίπουρό τους και σχολιάζανε το σχηματισμό η μη του δαχτυλιδιού κάθε φορά που ξαναγέμιζε το ποτήρι. Θα σου πω όμως και το εξής: στα χωριά της καταγωγής μου (ορεινή, ΒΔ Πέλλα), με τη λέξη μετάβρασμα οι παλιοί χαρακτηρίζανε τις ωραίες κοπέλες. Εάν δηλαδή περνούσε κάποια ωραία κοπέλα, λέγανε "όμορφη, σαν τη μεταβρασμένη ρακή". Κάτι αντίστοιχο με το καϊνάρι που λένε οι πρόσφυγες της Ανατολικής Ρωμυλίας και Θράκης και οι Πολίτες. Ε, νομίζω ότι κάτι θα ξέρανε κι ας μην είχανε διαβάσει τον Τσακίρη. Απλά ήρθε και τους επιβεβαίωσε.

Christos XM

Διπλης αποσταξης Χρηστο και βεβαια εξω οι κεφαλοουρες.Καθαρη''καρδια''αποσταξης.Αυτη η μικρη ποσοτητα στεμφυλων που περισσεψε παντως,ηταν μια καλη ευκαιρια για πειραματισμους στα''σκετα'' μιας και ειναι γνωστο πως ειμαι λατρης των ''αρωματικων''.Το πραγμα φανηκε ομως απο την δοκιμη της καρδιας της πρωτης αποσταξης,ετσι αποφασισα να κανω το περισσεμα σκετο.Φαινεται ξεκαθαρα παντως η μεγαλη διαφορα που μπορει να εχουμε απο χρονια σε χρονια.Να τονισω(σκοπιμα)πως το αποσταγμα ειναι απο Sirah.Ελπιζω να μεινει για την σχετικη δοκιμη στην επομενη συναντηση.

Εγω ουσιαστικα τσιπουρο εμαθα απο μικρος το τσιπουρο με γλυκανισο, το χωρις γλυκανισο ηταν ανεκαθεν για τους παλιους η ''γραπα'', προιον ''υποτιθεται κατωτερο''. Ειμαστε μικρασιατες εδω, αλλα γενικα οι προσφυγες ξερουμε το γλυκανισο. Δευτεροαποσταγμενο τσιπουρο (διπλη αποσταξη απο καλο τσιπουρο, οχι προβληματικο οκ) με γλυκανισο ειναι η κορυφη, η καλυτερη γευση, γεματη κτλ. Το κατεβασμα με νερο κτλ δεν ισχυουν στο διπλο με γλυκανισο, μενει μια σουμα 25-25 γραδα και αν αραιωσεις με νερο σε τετοιο διπλο αποσταγμα θα το χαλασεις, η αραιωση γινεται στο ποτηρι. Προφανως πολλοι λεμε διαφορετικα πραγματα, αλλα αυτο το διπλοαποσταγμα που γνωριζω δεν συγκρινεται με καμια αλλη γευση, για μενα ειναι το Α!.

Χρήστο Καλημέρα και σε Ευχαριστώ για την απάντησή σου.

Πιστεύω ότι και με αυτές τις διευκρινήσεις και την ωραία προσθήκη ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων, το όλο θέμα είναι πλήρες και ξεκάθαρο και το μόνο που χρειάζεται πλέον είναι διάδοση, σε όλους τους εμπλεκόμενους και ισχυρογνώμονες.

Η τοποθέτησή σου, στα περί προσθήκης ή μη γλυκάνισου, είναι εξαιρετική και συμφωνώ πλήρως. Είναι πραγματικά ο τέλειος επίλογος στο θέμα.

Η έκφραση "ρακή ματαβρασμένη", είναι πολύ διαδεδομένη και στα μέρη μας και περιγράφει (με έμφαση) αυτό που νεοελληνικά λέμε "Extra Fine".

Κατά την γνώμη μου το θέμα είναι πλήρες και αν υπάρχει ενδιαφέρον - να συνεχίσουμε κάπως, στα περί απόσταξης - ίσως θα μπορούσαμε να συζητήσουμε, για ήπιες βελτιώσεις, που θα μπορούσαν (και αν χρειάζονται) να γίνουν στα παραδοσιακά αποστακτικά συγκροτήματα, ώστε να έχουμε καλύτερα ποιοτικά και υγειονομικά αποτελέσματα και τις οποίες ίσως θα μπορούσαμε και μέσω των συλλόγων αμβυκούχων, να εισηγηθούμε επίσημα και τεκμηριωμένα, στις αρμόδιες αρχές.

ΧΡΗΣΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ Τ ΑΚΟΥΩ? ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΟΥ. ΦΕΤΟΣ ΕΒΓΑΛΑ ΚΑΙ ΓΩ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΙΠΛΗ ΑΠΟΣΤΑΞΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ ΕΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙ ΜΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΟΥΜΑ ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΡΩΜΑΤΙΚΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΡΑΣΗ ΒΓΗΚΕ ΤΕΛΕΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΩΜΑΤΑ... ΤΗΡΗΣΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΕΦΑΛΟΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΥΧΕ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΧΘΕΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΖΑΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΕΞΙ ΕΦΤΑ ΚΑΖΑΝΙΕΣ ΕΙΔΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ... ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ... ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕ ΤΟΞΑ ΨΥΚΤΡΕΣ ΚΑΖΑΝΙΑ ΕΞΩ ΟΙ ΚΕΦΑΛΟΟΥΡΕΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ...

TSAMTSAILOS δαχτυλιδι εννοει την αλυσιδα (ουσιαστικα βρηκα αφορμη να αναφερω κατι απαραδεκτο που ομως ενιοτε κ αυτο συμβαινει), τις φουσκαλες δηλαδη που εμφανιζονται στο δοχειο που τρεχει το σιπουρο, αυτες μεταβαλονται σε εμφανιση- μεγεθος-διαρκεια οσο προχωρα η καζανια. Οι εμπειροι καταλαβαινουν απ αυτες σχεδον ακριβως ποσα γραδα εχει την καθε στιγμη. Αυτες σταδιακα μικραινουν και εξαφανιζονται πιο γρηγορα οσο αδυνατιζει το στιπουρο. Το ιδιο συμβαινει και στο ποτηρι, μαζευονται γυρω γυρω σαν <δαχτυλιδι>και ειναι μια ενδειξη κυριως του βαθμου αλλα και της... ποιοτητας?? Κ ομως καποιοι ασυνειδητοι ριχνουν σαπουνια μεσα! Αυτο ηθελα να ανναφερω. Ο μερακλης φυσικα, ο γνωστης θελει την εικονα, αλλα θελει και το αρωμα και τελος την γευση και δεν γελιεται..